Spironolactone
Eplerenone

آلدوسترون هورمونی است که در بخش قشری غدهٔ فوق کلیه ساخته می شود. مهم ترین عمل این هورمون، افزایش بازجذب سدیم به خون و ترشح پتاسيم در ادرار است. آلدوسترون باعث افزایش بازجذب آب در کلیه ها و جلوگیری از هدر رفتن آب بدن می شود.
داروهای آنتاگونیست گیرنده آلدوسترون، همه این روندها را معکوس می کنند.

این دو دارو، علاوه بر کاهش فشار خون، براى درمان ادم ناشی از نارسایی احتقانی قلب، سیروز کبدی و نارسایی کلیوی مورد تجویز قرار می گیرند.
این داروها، از عارضهٔ کمبود پتاسیم ناشی از دیورتیک های تیازیدی و مؤثر بر قوس نیز جلوگیری می کنند.

بيشترين اثر گذاری این داروها، در بيماران مبتلا به افزایش ترشح آلدوسترون (آلدوسترونیسم) است.

آغاز اثر اسپیرونولاکتون، بسیار کند است و ممکن است چند روز طول بکشد.
اپلرنون آغاز اثر و نیمه عمر کوتاه تری دارد، به همین دلیل روزی یک بار مورد مصرف قرار می گیرد.

اپلرنون بر خلاف اسپیرونولاکتون، تقريباً روی گیرنده هورمون های جنسی اثر نمی گذارد لذا عوارض جانبی مانند: اختلالات قاعدگی و پرمویی در خانم ها و بزرگی پستان ها و کوچک شدن بيضه ها در آقايان را کمتر نشان می دهد.

اسپیرونولاکتون، دیورتیک انتخابی برای بيماران مبتلا به سیروز کبدی است.

⚠️ عارضهٔ افزايش پتاسيم بدن (با علایم: بی نظمی ضربان قلب، کاهش هوشیاری، خستگی و ضعف عضلانی) در اثر مصرف این داروها، در مبتلایان به نارسایی کلیه و همینطور کسانی که داروهای افزایش دهندهٔ پتاسيم بدن را مصرف می کنند (مانند داروهای هم خانوادهٔ: پروپرانولول، کاپتوپریل، لوزارتان و ایبوپروفن)، می تواند خطرناك باشد.

⚠️ ناراحتی گوارشی، از عوارض شایع این داروها است.