خواص CHLORHEXIDINE DIGLUCONATE
کلرهگزیدین دی گلوکونات یا CHLORHEXIDINE DIGLUCONATE با علامت اختصاری (CHG) و با فرمول شیمیایی C34H54Cl2N10O14 در دهه 1950 در انگلستان کشف شد. در سال 1954 در نقش عامل ضدعفونی کننده موضعی معرفی گردید. اولین بار در سال 1970 در شستشوی دست استفاده شد و نشان داده شد که فلورِ پوست را تا حدود 90 درصد کاهش می دهد.
کلرهگزیدین دی گلوکونات عامل ضدعفونی کننده دهان و پوست
کاربرد کلرهگزیدین دی گلوکونات در مواد شستشوی دهان به عنوان یک روتین همه کاره برای مراقبت از دهان مصرف زیادی دارد. این ماده نباید قورت داده شود یا وارد چشم، گوش، دهان، بینی و ارگان های جنسی گردد. یعنی تنها بایستی روی پوست استفاده کنید و در صورت تماس با این نواحی فوراً آن ناحیه را شستشو دهید.
خصوصیات ماده CHLORHEXIDINE DIGLUCONATE طبق مقررات آرایشی و بهداشتی شامل موارد زیر است:
اثر روی بدن:
-
- ANTIMICROBIAL – ضد ميكروب.
- ORAL CARE – مراقبت از دهان.
نقش در فرمولاسیون:
-
- PRESERVATIVE – نگهدارنده مواد محصول برای دوام بیشتر.
کلرهگزیدین دی گلوکونات ضدعفونی کننده ای با کف کم و نگهدارندگی زیاد
کاربرد CHLORHEXIDINE DIGLUCONATE در فراورده های آرایشی و بهداشتی چیست؟
مزایای کلرهگزیدین دی گلوکونات که سبب استفاده در صنعت تولید فراورده های آرایشی و بهداشتی شده، به شرح زیر است:
ضدعفونی کننده دهان
کلرهگزیدین ضدعفونی کننده ای است که تعداد میکروب ها و باکتری های موجود در دهان یا روی پوست شما را کمتر می کند. این ماده در رفع عفونت های دهان، زخم های دهان و بیماری های لثه تا حد قابل قبولی موثر است.
ضدعفونی کننده و ضد باکتری موضعی
در بسیاری از محصولات مانند مواد شستشوی دست، صابون، اسپری، ژلها، کرم ها و دستمال مرطوب کننده پوست استفاده می گردد. برخی از پانسمان های زخم، کاتترها و دیگر ابزار و تجهیزات مورد استفاده در پزشکی و جراحی نیز با این محلول آغشته می شوند.
همچنین در برخی از شامپوهای حیوانات خانگی وجود دارد و به طور گسترده برای درمان عفونت های باکتریایی پوست در سگ ها و گربه ها کاربرد دارد.
نگهدارنده محصول
کلرهگزیدین دی گلوکونات یک ضدعفونی کننده با کف کم و خاصیت نگهدارندگی زیاد است. مکانیسم اثر آن بی ثبات کردن غشای خارجی باکتری است. روی هر دو باکتری گرم مثبت و گرم منفی موثر است و می تواند آنها را به یک نگهدارنده عالی مواد آرایشی کاتیونی تبدیل نماید.
مراجع:
