در مقایسه با سولفونیل اوره ها، ریپاگلیناید قدرت کمتری دارد؛ اما بالاتر بودن سرعت آغاز اثر و حذف اثر این دارو باعث شده تا عارضه افت بیش از حد قند خون را کمتر از خود نشان دهد.
در ضمن احتمال عارضه جانبی افزایش قند خون این دارو، از داروهای خانواده سولفونیل اوره پائین تر است.

ریپاگلیناید در کسانی که به داروهای خانواده سولفونیل اوره حساسیت دارند بدون نگرانی قابل مصرف است.
مزیت دیگر این دارو نسبت سولفونیل اوره ها این است که مصرف آن برای افراد مبتلا به نارسائی کلیوی و همینطور سالمندان بلامانع است.

یکی از معایب داروهایی که باعث افزایش ترشح انسولین می شوند (سولفونیل اوره ها و ریپاگلیناید) این است که علیرغم اثر مناسب در شروع درمان، به مرور اثربخشی آنها کاهش پیدا می کند.

⚠️ مهم ترین عارضه جانبی ریپاگلیناید مانند سولفونیل اوره ها، هایپو گلایسمی است؛ به ویژه اگر یک وعده غذایی فراموش یا به تاخیر بیافتد.

⚠️ مصرف همزمان ریپاگلیناید با داروهای زیر می تواند باعث بروز تداخل دارویی شود:
مسکن های NSAID (مانند ایندومتاسین)، آسپیرین، مهار کننده های آنزیم MAO (مانند ترانیل سیپرومین)، بتا بلوکرها (مانند پروپرانولول)، کوتریموکسازول، کلرامفنیکل، وارفارین، جم فیبروزیل، ایتراکونازول، سیکلوسپورین، سیمواستاتین و کلاریترومایسین.

:References
Goodman & Gilman’s the pharmacological basis of therapeutics. 12th ed, (2011). p: 1257.
Basic & clinical pharmacology. 13th ed, (2015). p: 735.
Rang and Dale’s pharmacology. 8th ed, (2015). p: 389.