داروهای کلاس ۱، همگی باعثِ انسداد کانال های سدیمی روی غشای سلول های ضربان ساز در قلب می شوند. به همین دلیل، ایجاد جریان عصبی در این سلول ها، انتقال جریان در قلب و تحریک پذیری سلول های قلب به جریان عصبی را کند می کنند.
مكانيسم عمل این داروها شبیه بی حس کننده های موضعی است.

سرعت اثر داروهای زیرگروه a براى انسداد کانال های سدیمی، متوسط است.
داروهای زیر گروه b (مانند: لیدوکایین) کینتیک سريع و زیر گروه c (مانند: پروپافنون) کینتیک آهسته دارند.

داروهای این گروه روی بیشتر انواع آریتمی دهلیزی و بطنی مؤثر هستند. لذا اغلب به منظور درمان فیبریلاسیون دهلیزی (انقباض سریع و نامنظم دهلیز)، فلوتر دهلیزی (انقباض سریع و منظم دهلیز) و تاکیکاردی بطنی (انقباض سریع و منظم بطن) مورد تجویز قرار می گیرند.

داروهای کلاس ۱a، انتخاب دوم برای درمان آريتمی بطنی همراه با انفارکتوس قلبی حاد به شمار می آيند (لیدوکایین یا آمیودارون انتخاب اول هستند).

⭐️ پروکایین آمید اثرات مشابه کینیدین روی قلب دارد، با این مزيت که عوارض جانبى آن کمتر است.

⚠️ آریتمی؛ افت فشارخون و علائم برگشت پذیر شبيه لوپوس (در مصارف طولانی مدت)، از عوارض جانبى پروکایین آمید محسوب می شود.

⚠️ عوارض جانبی تهوع و اسهال در یک سوم مصرف کنندگان کینیدین بروز می نماید. سینکونیسم (با علائم: سردرد، گیجی و وزوز گوش) در دوزهای بالا مشاهده می شود.
به دليل همین عوارض، امروزه مصرف کینیدین بسیار کاهش یافته است.

⚠️ با توجه به احتمال تشدید نارسایی قلبى در اثر مصرف دیسوپیرامید، امروزه به عنوان داروی خط مقدم براى درمان آريتمی قلبی مورد استفاده قرار نمی گیرد.
سایر عوارض جانبی این دارو عبارت است از: احتباس ادرار، خشکی دهان، تاری دید، تاری ديد و وخیم شدن بیماری گلوکوم.