جدا از داروهایی مانند نیترات ها و بتابلوکرها که با کم کردن بار قلب، مصرف اکسیژن را کاهش می دهند؛ داروهای گشاد کننده عروق (به ویژه مسدود کننده های کانال کلسیم) و همينطور داروهای ضد کلسترول (استاتین ها) و داروهای ضد لخته، با هدف افزايش خونرسانی و تأمين اكسيژن قلب، براى مبتلابان به آنژین صدری تجویز می شوند.
البته اين تقسیم بندی مطلق نیست و براى سهولت مطالعه ارائه می شود. کمااینکه نیترات ها هم با گشاد کردن عروق کرونر، سبب اکسیژن رسانی بهتر به عضلهٔ قلب می شوند.
___________
کلیه داروهای مسدود کننده کانال کلسیم با افزایش جریان خون در عروق کرونر، باعثِ بهبود علائم آنژین می شوند.
داروهای خانوادهٔ دیپین ها (آملودیپین و نیفدیپین) بيشترين اثر را دارند و بعد از آنها به ترتيب وراپامیل و دیلتیازم قرار می گیرند.
معمولاً این داروها برای درمان هر سه نوع آنژین:
پایدار ( گرفتگی رگ کرونر فقط با پلاک)، ناپايدار (گرفتگی رگ با پلاک بعلاوهٔ لخته) و واریانت (گرفتگی رگ با پلاک بعلاوهٔ اسپاسم) کاربرد دارند.
