به بیانی ساده، نارسایی قلبی زمانی اتفاق می افتد که برون ده قلبی به اندازه ای نباشد که جوابگوی نیاز بدن باشد.
نشانه های اصلی نارسايی قلبی عبارت است از: بزرگ شدن قلب، تاکیکاردی، خستگی، تنفس کوتاه و ادم در ریه و اندام ها (البته ممکن است الزاما ادم وجود نداشته باشد).
علت اصلی نارسایی قلبی، بیماری شريان کرونر است که نهايتاً باعثِ تغييرات غيرقابل بازگشت در ساختار و عملکرد قلب می شود.
به طور کلی نارسایی قلبی بر دو نوع است: ❤️ نارسایی سیستولی (عدم توانایی خالی شدن بطن چپ) در این نوع نارسایی که اغلب در بيماران جوان تر مشاهده می شود، قدرت پمپاژ خون توسط قلب کاهش پیدا می کند. ❤️ نارسایی دیاستولی ( عدم توانایی پر شدن بطن چپ) در این نوع نارسایی که اغلب در بيماران مسن تر دیده می شود، به دلیل سفت شدن ديوارهٔ قلب، انعطاف پذیری آن برای پر شدن به میزان کافی، کاهش پیدا می کند.
درمان نارسایی قلبی معمولاً با دو هدف انجام می شود: ⬅️ کاهش نشانه ها و جلوگیری از پيشرفت بیماری (کنترل فاز مزمن بیماری) ⬅️ کنترل فاز حاد بیماری
برخلافِ گذشته که تمرکز درمان نارسایی قلبی روی داروهای تقویت کننده عضلهٔ قلب (مانند دیگوکسین) بود؛ اما امروزه بيشتر از داروهای عروقی به جای داروهای قلبی برای درمان این بیماری استفاده می شود.
برای جلوگیری از پيشرفت بيمارى در شرایط مزمن، معمولاً از داروهای زبر استفاده می شود: دیورتیک ها (فوروزماید)؛ آنتاگونیست های رسپتور آلدوسترون (اسپیرونولاکتون)؛ مهار کننده های تولید آنژیوتانسین (کاپتوپریل)؛ آنتاگونیست های رسپتور آنژیوتانسین (لوسارتان)؛ آنتاگونیست های رسپتور بتا (کارودیلول)؛ گشادکننده های عروقى (هیدرالازین) و گلیکوزیدهای قلبی (دیگوکسین).
برای کنترل فاز حاد بیماری، معمولاً داروهای زیر مورد تجویز قرار می گیرد: دیورتیک ها؛ گشادکننده های عروقى؛ آگونیست های رسپتور بتا (دوپامین)؛ بی پیریدین ها (میلرینون).
