1- صرع جزئی:

این نوع، حدود یک سوم از انواع صرع را شامل می شود. در این نوع صرع، فقط قسمتی از مغز درگير اختلال الکتريکی می شود.
معمولاٌ قبل از اين که حمله شروع شود، بيمار احساس مي کند که حالش بد است. اين احساس ها شامل: تغييرات بينايی، تغييرات بويايی و شنيدن صداهای نامفهوم است.
صرع جزئی خود به دو نوع ساده و پيچيده تقسيم می شود.
بعضی از انواع صرع جزئی به صرع عمومی تبديل می گردد.

۲- صرع عمومی:

اين نوع صرع يا تشنج که شیوع بیشتری دارد؛ حالتی است که تمام مغز درگير اختلال الکتريکی می شود. فرد مبتلا در اين حالت، هوشياری و آگاهی خود را از دست می دهد.

صرع عمومی خود به سه نوع: ابسنس (کوچک یا غايب)، میوکلونیک و تونیک کلونیک (بزرگ) تقسيم می شود.

جدا از کاربردهای درمانی روی انواع صرع، داروهای ضد صرع را می توان بر اساس نسل در دو گروه: قدیم و جدید قرار داد.
داروهای فنوباربیتال، پریمیدون، فنی تویین، کاربامازپین، کلونازپام و والپروات از نسل قدیم و داروهای لاموتریژین، لوتیراستام، توپیرامات، گاباپنتین، پرگابالین، ویگاباترین و زونیسامید از نسل جدید، در فهرست دارویی ایران قرار دارند.