با وجود اینکه بشر از هزاران سال پیش از خواص دیگوکسین (گلیکوزید) موجود در گیاه گل انگشتانه آگاه بوده است؛ اما این دارو از بیش از ۲۰۰ سال پیش تاکنون، رسماً به عنوان داروی مقوی قلب مورد استفاده قرار می گیرد.
دیگوکسین با افزايش ميزان کلسیم در سلول های عضلهٔ قلب، قدرت انقباض آنها را افزایش می دهد؛ لذا برای درمان نارسایی قلبى مزمن کاربرد دارد.
امروزه مصرف این دارو، به درمان بیمارانی محدود شده است که به داروهای مهار کننده سيستم آنژیوتانسین و دیورتیک ها پاسخ نمی دهند.
اما براى بيماران مبتلا به نارسایی قلبى که به فیبریلاسیون دهلیزی هم مبتلا باشند؛ دیگوکسین گزینه اول محسوب می شود.
با توجه به اثر اختصاصی این دارو بر روی تقويت سيستم پاراسمپاتیک قلب، یکی از موارد کاربرد مهم آن، برای درمان انواعی از آريتمی قلبی است.
