Nitroprusside

این داروی تزریقی، یک گشاد کننده عروقی قوی است که با آزاد کردن نیتریک اکساید، هم سیاهرگ ها و هم سرخرگ ها را گشاد می کند؛ لذا با کم کردن پیش بار و پس بار قلب، در مجموع کار قلب و فشار روی آن را به نحو مطلوبی کاهش می دهد.

⚠️ کاهش بیش از حد فشارخون و مسموميت با سیانید، از عوارض جانبى مهم این دارو به حساب می آيد.
_____________________________

Hydralazine

در بیمارانی که خستگی (به دلیل کم بودن خروجی بطن چپ) علامتِ اصلی نارسایی قلبی محسوب می شود، مصرف داروهای گشاد کننده سرخرگ ها مانند: هیدرالازین، کارایی مناسبی برای درمان دارد؛ به ویژه برای بيماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن شدید که به سایر درمان ها (از جمله داروهای مهار کننده سيستم آنژیوتانسین) پاسخ نمی دهند.

این دارو با تحریک ساخت نیتریک اکساید در سرخرگ ها، آنها را گشاد می کند؛ لذا با کاهش پس بار (فشاری که برای انتقال خون به سرخرگ های بدن لازم است)، کار قلب را کم می کند.

همراهى مصرف هیدرالازین با نیترات ها، کارایی آنها را افزايش می دهد.

⚠️ تاکیکاردی، احتباس آب در بدن و سندرم شبه لوپوس، از عوارض جانبى داروی هیدرالازین محسوب می شود.
_____________________________

Furosemide
Spironolactone
Eplerenone

امروزه دیورتیک ها، به همراه داروهای مهار کننده سيستم آنژیوتانسین و آنتاگونیست های رسپتور بتا، مهم ترين داروهای درمان نارسایی قلبى مزمن به حساب می آيند. به گونه ای که دیورتیک ها (به ويژه فوروزماید)، انتخاب اول برای درمان نارسایی قلبى به همراه ادم، محسوب می شوند.

دیورتیک ها، همانند داروهای گشاد کننده عروقی، هم روی نارسایی قلبى مزمن و هم نوع حاد مؤثر هستند.

مكانيسم اثر اصلى دیورتیک ها براى درمان نارسایی قلبى، کاهش فشار سیاهرگ ها و سرخرگ ها و در نتيجه کاهش پیش بار و پس بار قلب است.

داروهای آنتاگونیست رسپتور آلدوسترون (اسپیرونولاکتون و اپلرنون) علاوه بر نقش دیورتیکی، جلوی تأثير آلدوسترون در بروز فيبروز و افزايش اندازه قلب را نیز می گیرند.

⚠️ تیازیدها (هيدروكلروتيازيد و کلرتالیدون)، روی نارسایی قلبی شدید تأثير چندانى ندارند.
ضمناً با توجه به دفع پتاسيم توسط این داروها، مصرف همزمان آنها با دیگوکسین، می تواند خطرناك باشد.