این داروها جلوی دفع پروتئين از طریق ادرار را می گیرند و ضمناً با کاهش مقاومت شریانی، باعثِ بهبود عملكرد کلیه ها می شوند. لذا برای بيماران مبتلا به بیماری های مزمن کلیوی، به ویژه دیابتی ها تجویز می شوند؛ حتی اگر بیمار فشار خون بالا نداشته باشد.

یکی از موارد مصرف داروهای این خانواده، برای درمان بيماران مبتلا به نارسایی قلبی و بيماران بعد از سکته قلبی است.

بعضی از مطالعات نشان داده اند که انالاپریل نسبت به کاپتوپریل، اثربخشی بهتری دارد، طولانی اثرتر است و عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند.

یکی از مزایای داروی لیزینوپریل در این خانواده این است که به دلیل نیمه عمر طولانی تر، روزی یک بار مورد تجویز قرار می گیرد.

یکی از مزایای داروهای انالاپریل و لیزینوپریل نسبت به کاپتوپریل این است که بر خلاف کاپتوپریل، نیازی نیست که حتماً قبل از غذا مصرف شوند.

⚠️ افت شديد فشارخون، بعد از مصرف اولیه این داروها ممکن است مشاهده شود؛ به ویژه در کسانی که به دلایلی مانند: مصرف دیورتیک ها یا اسهال، آب بدنشان را از دست داده اند.

⚠️ نارسایی حاد کلیوی؛ افزايش پتاسيم بدن (با علائمی چون: ضعف عضلانی، تپش قلب و تهوع)؛ آنژیوادم (ادم پوست شبیه کهیر ولی در بافت های عمیق تر به همراه تورم صورت، زبان و لب ها)؛ سرفه خشک و تغییر احساس طعم، از عوارض جانبی این داروها محسوب می شود.

⛔️ مصرف داروهای جلوگیری کننده از تولید آنژیوتانسین در دوران بارداری ممنوع می باشد.

⛔️ مهم ترین تداخلات این داروها، مربوط به غذاها و داروهایی است که باعث افزایش پتاسيم بدن می شوند (مانند: اسپیرونولاکتون).

⛔️ داروهای NSAID مانند: مفنامیک اسید، باعثِ کاهش اثربخشی این داروها می شوند.