در این مبحث به داروهای مهار کننده سيستم آنژیوتانسین می پردازيم.
در قسمت اول بیان شد که سيستم های سمپاتیک و آنژیوتانسین، مثل دو دست هستند که با چنگ زدن به رگ ها، باعث بالا رفتن فشار خون می شوند.

همانطور که عامل اثر سيستم سمپاتیک، هورمون اپی نفرین/نوراپی نفرین است، عامل اثر سيستم موسوم به رنین-آنژیوتانسین، آنژیوتانسین می باشد.

 در کلیه ها، رنین به آنژیوتانسین ۱ و آنژیوتانسین ۱ به آنژیوتانسین ۲ تبدیل می شود.
آنژیوتانسین ۲ —که به اختصار آنژیوتانسین نامیده می شود— علاوه بر ایجاد انقباض در رگ ها، باعث بازجذب سديم از کلیه ها (هم به طور مستقيم و هم به واسطهٔ آزاد کردن آلدوسترون) و افزايش فشار خون از این طریق نیز می شود.

داروهای مهار کننده این سيستم، به دو روش این کار را انجام می دهند:

۱- از ساخته شدن آنژیوتانسین جلوگیری می کنند. داروهای معروف به پریل ها (مانند کاپتوپریل)
۲- مانع عمل آنژیوتانسین می شوند. داروهای معروف به سارتان ها (مانند لوسارتان)