داروشناسی بی حس کننده های موضعی

مقدمه

بی حسی موضعی، به معنی از دست رفتن حس در بخشی از بدن است؛ بدون اینکه هوشیاری فرد یا کنترل مرکزی روی فعالیت های حیاتی بدن از دست برود.

بی حس کننده های موضعی را می توان به دو دسته اصلی زیر تقسیم بندی نمود:

استرها (مانند: بنزوکائین)
آمیدها (مانند: لیدوکائین)

داروهای هر یک از این دو دسته، بر اساس مدت اثر، در سه گروه کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت قرار می گیرند.

بی حس کننده های موضعی بر اساس شیوه استعمال، به گروه های زیر تقسیم می شوند:

۱️- بی حسی سطحی (مورد کاربرد برای چشم، دهان و …)
۲️- بی حسی نفوذی (مورد کاربرد در جراحی های کوچک)
۳️- بی حسی انسداد عصبی (مورد استفاده در دندانپزشکی)
۴️- بی حسی منطقه ای داخل وریدی (مورد کاربرد برای جراحی اندام ها)
۵️- بی حسی نخاعی (مورد استفاده به ویژه برای جراحی اندام های تحتانی)
۶️- بی حسی اپیدورال (مورد استفاده برای زایمان بدون درد)